Wspomnienie

Tak mnie naszło jesiennie.
Praca jeszcze z okresu nauki, ale miło jest powspominać :-)

  Wracając wspomnieniami do dzieciństwa, widzę to podwórko.

Pełne cudów, czarów, magicznych zakamarków. Mnóstwo drewnianych drzwi,

a za nimi czasem niedostępne dla dzieciaków pomieszczenia.

  Wielka stodoła, w której przechowywano siano – cóż za radość – skoki z belki wprost na wielką stertę, zabawa w chowanego, czasem nawet drzemka...

Słoma była piętro wyżej, trzeba było wdrapać się po drabinie i już kryjówka gotowa. Ulubione miejsce kotów.

Stodoła z tak wielką ilością łatwopalnej materii była doskonałym miejscem na zrobienie ogniska przez nieświadome zagrożenia dzieciaki, ale to akurat niechlubne wspomnienie.

Tuż obok mieściła się szopka z narzędziami, ale długo nie potrafiłam się tam dostać, bo zamykana była na kłódkę. No cóż, rodzice i dziadkowie wiedzieli z kim mają do czynienia:-).

Na ścianach budynków gospodarczych były zawieszone grabie, drabiny, motyki, kosa, sierp

i inne przydatne w owym czasie akcesoria. Teraz pozostały po większości tylko haki i gwoździe.

Oczywiście jak przystało na prawdziwe wiejskie podwórko nie zabrakło tam kurnika. To było jedno z najdziwaczniejszych miejsc. Grzędy ułożone jakby w kinie i te kury śpiące na nich w szeregu. Zawsze mnie zastanawiało jak one to robią, że nie spadają z patyków.

Za budynkami były szopki z drzewem na opał i trak, do którego nie wolno się było zbliżać, straszył wielkimi zębami piły.

  Jednym z ulubionych moich miejsc była altanka pod winogronem, pod którą spędzałam dużo czasu z dziadkiem. Naprzeciw była kuchnia polowa, w której latem urzędowała babcia. Mmmmmm, jak sobie przypomnę te zapachy dochodzące z kuchni i te wszystkie smakołyki...

Podwórko okalała siatka z licznymi bramkami i furtkami wychodzącymi na przyległe pola.

Rosły tam różne drzewa jak orzech, wiśnia, jabłoń, śliwa, jak i również krzewy porzeczki czarnej i czerwonej, maliny i wszystkie inne pyszności, po które teraz chodzę do warzywniaka.

  Na rodzinnym podwórku świat się oczywiście nie kończył, bo doskonale miałam opanowane pobliskie łąki z mleczami, stokrotkami i szczawiem, zakola rzeki z pięknymi dzikimi wierzbami i polany leśne z pasącymi się tam końmi, przepływającym strumieniem, jastrzębiami

i mnóstwem rumianków, szalotek, chabrów.

Nieopodal domu płynęła rzeka, która wtedy była tak czysta i przejrzysta jak szkło, a nad nią drewniany most na którym graliśmy w „misie-patysie”, czyli rzucaliśmy patyki do wody z jednej strony mostu, a z drugiej sprawdzaliśmy, który wypłynie pierwszy.

Zawsze znalazło się inne miejsce zabaw, inna opona zawieszona na łańcuchach na drzewie, inne drzewo do wspinania i inne ślady do tropienia.

  Wracając do mego dzieciństwa mam przed oczami nieskończony alfabet życia, które rozpoczęło się wielkim A i mam nadzieję, że skończy się również wielkim Z.